Αρχές Δεκέμβρη. Έχουν περάσει σχεδόν πέντε μήνες από την μετακίνηση μου στο Ντάλας. Πότε πέρασαν κιόλας? Ακόμα θυμάμαι σαν χθες την καλοκαιρινή ανάβαση στον Όλυμπο το περασμένο Ιούλιο μαζί με φίλους από τον σύλλογο της Φυλής. Το Τέξας είναι εντελώς αφιλόξενο προς τους ορειβάτες. Απέραντες εκτάσεις επίπεδης γης και μόνο κάποια περιαστικά δάση και πάρκα.
Ο κόμπος όμως είχε φτάσει στο χτένι. Έπρεπε να αλλάξω παραστάσεις. Έπρεπε να πάω σε βουνό! Και ποιος καλύτερος προορισμός από το εθνικό πάρκο του Big Bend? Είχα διαβάσει πολλά - και καλά - για αυτόν το προορισμό και ήταν από καιρό στα πλάνα μου. Είχα ήδη προμηθευτεί το πεζοπορικό χάρτη από το amazon και είχα σχεδιάσει τη διαδρομή που ήθελα να κάνω....Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: η απόσταση! Το πάρκο βρίσκεται στα δυτικά σύνορα του Τέξας με το Μεξικό, περίπου 900χλμ μακριά από το Ντάλας. Βέβαια οι υποδομές σε δρόμους και η μορφολογία του Τέξας εξασφαλίζουν ένα εύκολο αλλά και μονότονο ταξίδι. Συνοδοιπόρος μου ο Τέμου, Φιλανδός συνάδελφος που γνωριζόμαστε από την Αθήνα! Το πλάνο περιλαμβάνει αναχώρηση νωρίς το πρωί της Παρασκευής, πεζοπορία το Σάββατο και επιστροφή τη Κυριακή.
Τη προηγούμενη νύχτα ανοίγονται οι κούτες και "ξεθάβεται" ο τιμημένος στα Ελληνικά βουνά εξοπλισμός; οι λιωμένες μου μπότες Asolo, το σακίδιο ημέρας και τα ρούχα. Η πρόγνωση του καιρού αναφέρει συννεφιά και χαμηλές θερμοκρασίες, οπότε επιλέγεται εξοπλισμός "έτοιμος για όλα" εκτός από χιόνι. Η μεγάλη διάρκεια του ταξιδιού και της πεζοπορίας αποκλείουν την ιδέα της κατασκήνωσης μιας και πρέπει να είμαι "φρέσκος" και ξεκούραστος για το ταξίδι της επιστροφής.
Παρασκευή πρωί λοιπόν, βάζω στο gps τη πιο κοντινή πόλη που λέγεται Μαραθώνας (!) και ξεκινάμε. Οι οδηγίες λένε να ακολουθήσουμε τον διαπολιτειακό (interstate) αυτοκινητόδρομο 20 για 440 μίλια. Τώρα κατάλαβα γιατί το cruise control είναι στο βασικό εξοπλισμό σχεδόν όλων των αυτοκινήτων που πωλούνται στις ΗΠΑ. Ρυθμίζω τη ταχύτητα στα ~75 μίλια την ώρα και παρακολουθώ τη μία ευθεία να διαδέχεται την άλλη από τη θέση του οδηγού!
Η κίνηση είναι φανερά μικρότερη σε σχέση με τον I-35 South που συνδέει τις μεγαλύτερες πόλεις του Τέξας στο νότο όπως το Austin και το Houston. Στα δυτικά που κατευθυνόμαστε δεν υπάρχουν αντίστοιχα μεγάλες και γνωστές πόλεις.
Ξαφνικά στον απέναντι λόφο διακρίνω ένα γνώριμο απο την Ελλάδα θέαμα: ανεμογεννήτριες. Ενδιαφέρον σκέφτομαι. Το Τέξας είναι ιδανικό μέρος για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μιας και έχει μεγάλη ηλιοφάνεια, δυνατούς ανέμους και τεράστιες επίπεδες εκτάσεις. Είναι βέβαια και η βάση των μεγαλύτερων πετρελαϊκών εταιριών του κόσμου...
Στη συνέχεια όμως εκπλήσσομαι πραγματικά; εκατοντάδες ανεμογεννήτριες συνθέτουν το μεγαλύτερο αιολικό πάρκο που έχω δει. Το θετικό είναι ότι δεν επηρεάζεται το φυσικό περιβάλλον σε αντίθεση με πολλές ανεμογεννήτριες που τοποθετούνται στα Ελληνικά βουνά.
Συνεχίζοντας το ταξίδι δυτικά το τοπίο αλλάζει δραματικά. Τη θέση των ανεμογεννητριών έχουν πάρει αντλίες που βγάζουν πετρέλαιο. Το έδαφος δείχνει πιο άγονο θυμίζοντας έρημο. Πλησιάζοντας τη πόλη Μίντλαντ, μια πινακίδα μας ενημερώνει ότι είναι η πόλη του Τζορτζ και της Λορα Μπούς... τυχαίο? Το έδαφος είναι άγονο και παντού υπάρχουν αντλίες πετρελαίου. Εδικά σε κάποιο σημείο που αφήνουμε τον 20, μπαίνουμε σε ένα Highway 90χλμ ευθεία που περνάει ανάμεσα από τα ράντσα με τις πετρελαιοπηγές. Το τοπίο είναι βγαλμένο από αμερικάνικη ταινία: απέραντες ευθείες, έρημος δεξιά και αριστερά και χωριά φαντάσματα στη μέση του πουθενά. Ο δρόμος αρκετά επικίνδυνος. Αποτελείται από μία λωρίδα ανά κατεύθυνση ενώ το όριο είναι 120χ.α.ω! Άσε που κάθε τόσο έχει διασταυρώσεις που αν σου πεταχτεί κανείς την έκατσες, ειδικά αν είναι
18 wheeler!
Στο τέρμα αυτού του δρόμου φτάνουμε στη πόλη Marathon, the gateway to Big Bend! Απομένουν περίπου 70 μίλια μέχρι το ξενοδοχείο, στο κέντρο του πάρκου. Τελευταίο γέμισμα του ρεζερβουάρ για κάθε ενδεχόμενο και ξεκινάμε για το τελευταίο στάδιο του ταξιδιού. Σιγά σιγά, και ενώ έχει αρχίσει να σουρουπώνει, ξεπροβάλλουν τα πρώτα βουνά! Είχα 5 μήνες να δω βουνό. Προσπερνάμε το - κλειστό - φυλάκιο ελέγχου και μπαίνουμε στο πάρκο! Το τοπίο άγονο, ερημικό, βγαλμένο από ταινίες γουέστερν, αυτές με τους Μεξικανούς! Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας περιμένει η πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Το ξενοδοχείο είναι πολύ προσεγμένο και με σεβασμό προς το περιβάλλον. Βρίσκεται χτισμένο στα 1600μ σε μια λεκάνη τριγυρισμένη από τις κορυφές των Chisos Mountain. Βεβαίως η εντυπωσιακή κορυφή Casa Grande επιβάλετε στο τοπίο.
Η μέρα τελειώνει με φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, η μοναδική επιλογή, και νωρίς για ύπνο γιατί η επόμενη μέρα προμηνύεται απαιτητική! Στο δρόμο προς το δωμάτιο μας διέκρινα κάτι μαυριδερό να τριγυρίζει τους κάδους σκουπιδιών. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν σκύλος. Πλησιάζοντας όμως περισσότερο παρατήρησα ότι είναι πολύ τριχωτό για σκύλος! Ήταν ένα μαύρο αρκουδάκι...Ξεπερνώντας την αρχική αμηχανία, το πλησίασα, ίσως απερίσκεπτα, για να το δω καλύτερα και να βγάλω μια φωτογραφία. Αυτό όμως μόλις με αντιλήφθηκε εξαφανίστηκε στο σκοτάδι....
Την επόμενη μέρα ξύπνημα στις 7, αμερικάνικο πρωινό και ξεκινάμε το περπάτημα λίγο μετά τις 8. Ο καιρός συννεφιασμένος αλλά όχι ιδιαίτερα κρύος. Το πλάνο περιλαμβάνει ανάβαση στη ψηλότερη κορυφή Emory στα 2300+ και ανάλογα τις δυνάμεις ολοκλήρωση του κύκλου όλου το βουνού. Τα χιλιόμετρα στο περίπου, σίγουρα πάνω από 20. Όπως το περίμενα, το μονοπάτι είναι ευκρινέστατο και πλήρως διαμορφωμένο.
Οι σκληροπυρηνικοί φυσιολάτρες θα αντιδρούσαν βλέποντας το πόσο έχουν παρέμβει στο φυσικό περιβάλλον για τη δημιουργία του μονοπατιού. Όμως ο σκοπός του πάρκου είναι να προσελκύσει τους Τεξανούς να ανακαλύψουν αυτήν τη ξεχασμένη γωνιά της πολιτείας τους, το μοναδικό μέρος που έχει μείνει σχετικά ανεπηρέαστο από την εκμετάλλευσή, και ως γνωστό οι Αμερικάνοι είναι κακομαθημένοι στις ανέσεις!
Το μονοπάτι ξεκινά ακριβώς δίπλα από το δωμάτιο μας και είναι σχετικά ανηφορικό στην αρχή. Όχι τίποτα σπουδαίο σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα, αλλά η αποχή τόσων μηνών φαίνεται. Το μονοπάτι θα μας οδηγήσει πίσω από τους βράχους που φαίνονται στη φωτογραφία.
Αυτή η διαμόρφωση χρησιμεύει στο να κατευθύνει τα νερά της βροχής έξω από το μονοπάτι ώστε να μη το διαβρώσουν.
Πινακίδα που προτρέπει να μην "κόβουμε" δρόμο γιατί καταστρέφει το μονοπάτι. Η αλήθεια είναι ότι για να μαλακώσει η ανάβαση το μονοπάτι κάνει πολλά ζιγκ ζάγκ. Πολύ έξυπνη κατασκευή πινακίδων επίσης, ώστε να μην ξεβάφουν.
Οδηγίες αντιμετώπισης λιονταριού! Ευτυχώς δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω την αποτελεσματικότητα τους. Σε οποιοδήποτε σημείο μέσα στο πάρκο βρίσκεσαι στη περιοχή που ελέγχει κάποιο λιοντάρι.
Φωτογραφία λιονταριού σε μονοπάτι από το site του πάρκου.
Το μονοπάτι είναι στο μεγαλύτερο μέρος του αρκετά φαρδύ, ενώ, αν και απαγορεύεται, η κατάβαση μπορεί να γίνει άνετα με το ποδήλατο. Εκτός από λίγα σημεία το έδαφος αποτελείται από μαλακό χώμα ενώ σε όλο τ μονοπάτι έχουν κατασκευαστεί σκαλοπάτια στα ανηφορικά τμήματα, είτε με κορμούς δέντρων είτε με πέτρες.
Οι κάκτοι κυριαρχούν στο τοπίο!
Μετά από το αρχικό, έντονα ανηφορικό, κομμάτι του μονοπατιού Pinacles, φτάνουμε χωρίς να το καταλάβουμε στη πρώτη διασταύρωση που οδηγεί στη κορυφή. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας το πιο δύσκολο μέρος της διαδρομής είχε ήταν πίσω μας, ενώ η παράκαμψη για την κορυφή είχε μήκος περίπου 2χλμ και 300μ υψομετρικής διαφοράς. Μετά από μια σύντομη στάση για μερικές ανάσες, ξεκινάμε για τη κορυφή. Το μονοπάτι συνεχίζει να είναι καλό ενώ η κλίση είναι μικρή. Είμαστε πλέον μέσα στα σύννεφα που δεν μας επιτρέπουν να δούμε τίποτα τριγύρω. Μην έχοντας τίποτα να μας αποσπάσει τη προσοχή, βάζουμε το κεφάλι κάτω και ανεβαίνουμε! Προς το τέλος η κλίση αυξάνει και το μονοπάτι γίνεται πιο τραχύ με πέτρες κι βράχους. Ξαφνικά ο Τέμου μου λέει να σταματήσω! Όπα λέω αρκούδα ή λιοντάρι? Τίποτα από αυτά,απλά ένα αθώο ελαφάκι!!
Μετά από μερικά μέτρα έντονης ανάβασης, και ενώ η ΦΚ μου έχει παραιτηθεί, φτάνουμε στη βάση ενός γρανιτένιου βράχου. Αυτή είναι η κορυφή! Scrambing για 4-5 μέτρα στους υγρούς βράχους, που όμως δεν γλιστρούσαν, με το κενό να καραδοκεί από κάτω μας! Φτάσαμε! Το πρώτο milestone της διαδρομής είχε επιτευχθεί. Μετά από περίπου 2 ώρες περπάτημα, 600μ ΥΔ και 10 χιλιόμετρα βρισκόμαστε στη ψηλότερη κορυφή του Big Bend!
Μετά από μια σύντομη στάση στη κορυφή για ανάσες και τη καθιερωμένη φωτογραφία της κορυφής, ξεκινάμε το κατέβασμα από τα ίδια μέχρι να συναντήσουμε και πάλι το μονοπάτι που οδηγεί στο south rim. Ξέρουμε και οι δυο ότι η ανάβαση έχει ουσιαστικά τελειώσει και το μόνο που απομένει είναι να καλύψουμε την απόσταση.
Ο καιρός συνεχίζει να είναι κλειστός. Το μονοπάτι κινείται μέσα στο δάσος από δρυς και κέδρους.
Αυτές οι πινακίδες υποδεικνύουν τα μέρη στα οποία επιτρέπεται το ελεύθερο κάμπινγκ. Είναι με σειρά προτεραιότητας ενώ έχουν ειδικούς κάδους για τα φαγητά και τα σκουπίδια. Ο λόγος είναι να μην προσελκύσουν τα φαγητά τις αρκούδες και τα λιοντάρια!
Η διασταύρωση των μονοπατιών που οδηγούν στη κορυφή και στο South Rim. Παρατηρήστε στη κάτω πινακίδα που προειδοποιεί ότι είμαστε στη περιοχή που ζουν οι αρκούδες τη πατουσίτσα δεξιά...!
Μετά από περίπου 15 χιλιόμετρα πορείας φτάνουμε στο περίφημο South Rim απ' όπου κάτω από άλλες συνθήκες θα είχαμε μια απίστευτη θέα του πάρκου και της ερήμου γύρω από τα βουνά Chisos. Δυστυχώς δε βλέπαμε πέρα από 50 μέτρα όποτε η φωτογραφία είναι και πάλι από το ιντερνετ.
Η πορεία της επιστροφής από το μονοπάτι Laguna Medows ήταν αρκετά επίπονη...Τα πολλά χιλιόμετρα και η αποχή για 5 μήνες από το περπάτημα με είχαν κουράσει ενώ τα πόδια μου είχαν συνηθίσει στη....καλοπέραση! Το σημείο αυτό του βουνού είχε πληγεί πριν από είκοσι περίπου χρόνια από τη μια φωτιά που είχε απειλήσει όλο το πάρκο. Το τοπίο σιγά σιγά επανέρχεται αλλά τα δέντρα είναι ακόμα μικρά.
Ολοκληρώνοντας σιγά σιγά το κύκλο του βουνού, φαίνεται από ψηλά το ξενοδοχείο μας. Το μάτι ξεγελάει μιας και έμεναν ακόμα 5 χιλιόμετρα περπάτημα δηλαδή περίπου μία ώρα.
Η κορυφή όπως φαίνεται από το πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Διακρίνεται η ομαλή ανάβαση από αριστερά καθώς και τα απότομα βράχια στα τελευταία μέτρα πριν τη κορυφή.
Η διαδρομή που κάναμε είναι με κίτρινο χρώμα. Με πορτοκαλί χρώμα είναι κάποια άλλα μονοπάτια. Το Chisos Rim είναι στη νότια πλευρά της διαδρομής, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να κινηθεί κανείς για μεγαλύτερο μέρος πάνω στη κόψη ακολουθώντας τη πορτοκαλί διαδρομή.
Παρά τα 28 χιλιόμετρα της πορείας που μου έπεσαν "βαριά" μετά από τους μήνες αποχής από τη πεζοπορία, σίγουρα αυτό ήταν ένα ενδιαφέρον ταξίδι από πολλές απόψεις. Πρώτων ήρθα σε επαφή μετά από πολύ καιρό με τη φύση και το βουνό. Αν και λίγο φιλτραρισμένη η εμπειρία από την ανθρώπινη παρέμβαση, η αγριάδα του τοπίου και η πλούσια πανίδα αποζημιώνει τον πεζοπόρο. Είχα επίσης την εμπειρία να διασχίσω το δυτικό Τέξας και να δω πολλές μικρές πόλεις στη διαδρομή. Βέβαια όπως συμβαίνει πολλές φορές με τη πεζοπορία, ο καιρός δεν μας επέτρεψε να απολαύσουμε τη καταπληκτική θέα που προσφέρει η διαδρομή, δημιουργώντας μου την επιθυμία να ξαναεπισκεφθώ το πάρκο. Συνολικός χρόνος της πορείας μαζί με τις σύντομες στάσεις ήταν κάτι παραπάνω από έξι ώρες.
Κερασάκι στη τούρτα η επίσκεψη μας στο Ρίο Γκράντε, το θρυλικό ποτάμι που αποτελεί το φυσικό σύνορο με το Μεξικό.
